De mensheid schijnt zich in de geschiedenis te storten als een doofstomme, die wanhopig zijn weg zoekt. Ze is niet in staat om wie dan ook de weg te vragen. Omdat ze doof is, kan ze zich niet door het geluid van de wind en het gebruis van de zee laten leiden.
Soms stijgt echter opeens, onverwacht, van helemaal onder uit die mensheid, verbonden met schrijnende armoede, de schreeuw op van een volk dat lijdt. Het eist ongetwijfeld brood, maar vooral een toekomst waar de mensen rechtvaardigheid tot de hoogste urgentie uitroepen.
Die mensen bewerken een doorbraak in de geschiedenis en doen haar naar broederschap kantelen.