Men schrijft en je hoort zeggen dat in Europa meer dan tien miljoen Europeanen op de grens van armoede leven.
Voor u en voor mij gaan achter dat cijfer miljoenen kinderen schuil; ze ervaren dat de school niet voor hen is, maar voor de anderen. Achter dat cijfer gaan jongeren schuil, van wie, vanaf nu tot het jaar 2000, een derde nooit de weg naar werk zal vinden. Achter dat cijfer zijn er ouders die vijf, tien jaar of nog langer werkloos zijn en die hun handen en intelligentie niet meer kunnen gebruiken. Achter dat cijfer zijn er moeders die hun kinderen te eten kunnen geven dankzij de voedselbank, en miljoenen kinderen die, vanwege extreme armoede, bij hun familie worden weggehaald. Tenslotte gaan achter dit cijfer drie miljoen huishoudens schuil die in Europa gedwongen zijn rond te zwerven; zonder dak boven hun hoofd. 3 miljoen families die in Europa in de doodlopende straat van de armoede worden weggeduwd.
U wilt geen Europa van onrecht, van honger, van lijden. U wilt een Europa van de Rechten van de Mens, van rechtvaardigheid, van vrijheid, van solidariteit. Gisteren waren jullie praktisch de enigen die dat wilden. Vandaag staan we niet meer alleen.
Overal staan mensen op zoals de Paus, Perez de Cuellar, Lech Walesa die nee zeggen tegen armoede.
Ze hebben zich bij ons aangesloten om bij mensen die de macht van de kennis, de politieke of economische macht bezitten, eraan te herinneren dat, op het gebied van armoede, niet geïmproviseerd kan worden. De Rechten van de Mens vormen een geheel en extreme armoede kan niet vernietigd worden door de afkondiging van beginselen alleen; het is niet voldoende alleen het recht op onderwijs, het recht op arbeid voor een ieder, het recht op huisvesting, het recht op bestaanszekerheid voor allen uit te roepen. Want het vraagt om beleidsmaatregelen die armoede vernietigen en aan een ieder de daadwerkelijke uitoefening van zijn rechten verzekeren.
Onlangs zei een minister me: Mijn politieke actie berust op de essentiële vraag: Staat, wat ik doe, wat ik zeg, wat ik voorstel, ten dienste van de armsten in mijn land?
Vrienden hier aanwezig, ik belast ieder van u met de vraag: Ben ik echt een ambachtsman voor een Europa van allen? Draagt wat ik doe, wat ik zeg, wat ik voorstel, ertoe bij dat een Europa tot stand komt waar de armsten eindelijk vrij zullen zijn? Maakt het een Europa van de Rechten van de Mens mogelijk?