In dit uittreksel uit een opleidingsbijeenkomst in 1962, nodigt père Joseph Wresinski de vrijwiligers uit van het kamp van Noisy -le-Grand om hen het verzet te laten zien van de moeders tegen de verpletterende armoede. Hij legt hen uit waarom de opgezette actie met de families van het kamp in de eerste plaats is bedoeld om de vrouwen te steunen in hun dagelijkse strijd.
Waarom zijn we onze acties begonnen met de vrouwen? Ik geloof dat wanneer het gezin in extreme armoede dreigt ten onder te gaan, de vrouw de steunpilaar blijft. In zo’n armoedesituatie, kan alleen de vrouw overeind blijven. De man gaat door de knieën, laat het erbij zitten, maar als de vrouw overeind blijft, zal zij het gezin altijd redden. Ik heb dat mijn hele leven gezien. Misschien denken jullie daar anders over, maar dat is mijn ervaring. Vrouwen beschikken over een soort innerlijke kracht, die, wat er ook moge gebeuren, intact blijft. Hier (in het daklozenkamp) is geen enkele moeder, die niet de meest onvoorstelbare dingen heeft meegemaakt. Over ieder van hen is een boek te schrijven. Let eens op hun houding, die is ronduit geweldig; het zijn trotse vrouwen, en als je goed kijkt zelfs vooraanstaande vrouwen.
Neem bijvoorbeeld mevrouw H. Haar man zit al heel lang zonder werk. En zij gaat ’s morgens om vijf uur op pad om in de fabriek te werken. Pas om zeven uur ’s avonds komt ze thuis. Ze doet dat vanwege haar zoon. Ze verdraagt dat allemaal omdat ze een kind heeft.
Let wel: vrouwen lossen schrijnende armoede niet op, ze hebben daarvoor de middelen niet in handen. Maar ze zijn wel het laatste bolwerk tegen de armoede. Dat is héél wat anders! Vrouwen hebben een centrale rol in het verzet tegen armoede. Als ze het heft in handen nemen, blijft het gezin bijeen.
Ze kunnen de mannen niet veranderen, maar het gezin zal veranderen, het zal tot rust komen. Het lost armoede niet op, maar het toont aan dat gezinnen verlangen om een menswaardig leven te leiden. Onze actie is dan ook een manier om hun waardigheid te erkennen én uit te dragen.
“Ik heb de armoede en het lijden van mijn ouders meegemaakt.
Ik heb de meest bescheiden baantjes gehad.
Ik houd van een man ondanks zijn zwakheden.
Ik heb gevochten om mijn kinderen groot te brengen.
Ik heb beledigingen en vernederingen moeten doorstaan.
Ben ik dan geen vrouw?”
Poster van Jeanpierre Beyeler, ATD Vierde Wereld, gemaakt voor het Internationaal Jaar van de Vrouw, 1975. De tekst herinnert aan de beroemde toespraak van Sojourner Truth een in slavernij geboren abolitioniste. Ze hield die toespraak tijdens het Congres over de rechten van de vrouw in 1851 in Akron, Ohio (USA).