(…) Wat kiest u: hervorming of revolutie?
– Is dat echt een vraag? De armsten hebben al zoveel revoluties en hervormingen gezien die hen niets opgeleverd hebben. Het zijn altijd weer manieren om de kaarten opnieuw te delen onder hen, die er toch al mee spelen. Om nieuwe spelers te laten meedoen, is het niet voldoende kaarten opnieuw te delen: de spelregels moeten veranderen. De beweging krijgt dikwijls het verwijt dat ze het spel van de erkende partijen niet meespeelt. Dat klopt ook. Ze brengt een nieuwe speler aan de tafel. En dat is voor iedereen vervelend.
Hoe kunnen we nu partij kiezen tussen hervormers en revolutionairen? Onze plicht is aan beiden te vragen: waar zijn de armsten? Hierin is de beweging een waker in de nacht. Door aan allen de vraag naar de armsten te stellen, spreekt ze haar overtuiging uit dat allen moeten meewerken aan het vinden van nieuwe regels. Dat zijn dus twee beginselen die tegenwoordig geen opgeld doen. Geloven aan de broosheid van onze systemen en ideologieën, de noodzaak inzien dat al onze ondernemingen getoetst moeten worden aan de situatie van de uitgeslotenen, dat is geen nieuwe waarde voor onze samenleving, maar een die ze niet heeft toegepast. En het is al evenmin nieuw te beweren dat al onze medeburgers, alle partijen en vakbonden, al onze instellingen en kerken moeten bijdragen aan het zoeken naar de armsten en hen weer een plaats moeten geven in hun eigen bestaan. Maar dat streven naar eenmaking rond de uitgeslotenen maakt ook geen deel uit van de spelregels in de huidige wereld.
(…)
Het gaat niet om de een of andere detailverandering die belangrijker zou zijn dan een andere of meer inspanning zou vergen. Wat angst aanjaagt, is de mensen niet meer als worst in probleemplakken te snijden. De verandering waar het om gaat, is de waardigheid van de armsten volledig au serieux te nemen, hun denken als richtsnoer te nemen voor onze politiek en hun hoop als richtsnoer voor alle actie. Een revolutie in het denkpatroon en in het mensbeeld, en een samenleving die zich geheel en al vereenzelvigt met de vragen van de armsten, die brengen pas echt iedereen in de war. Ieder ogenblik en op elke hoek van de straat de vraag ontmoeten: Wat heb je met mij gedaan? is dodelijk voor alle zekerheden van verstandelijke en materiële aard. Er zou gebouwd moeten worden op zekerheden van een andere orde. Dat is het omdraaien van de prioriteiten waarover de beweging spreekt.