De volgende tekst van père Joseph Wresinski is ontleend aan zijn Voorwoord in het kwartaalblad ‘Revue Igloos’, no. 44, van januari – februari 1969. Hij geeft daarin enkele overwegingen naar aanleiding van een “rapportage over een noodwoningenwijk in de Parijse regio” die (in maart 1969) uitgezonden zou worden in een Frans tv-programma “ Choses vues” (Wat we gezien hebben). Père Joseph was bang dat de ruwe, realistische beelden van de uitzending van regisseur Roger Stéphane de tv-kijkers zouden schokken. “Deze rapportage”, zo schreef hij, “onthult voor het eerst, zonder de schmink van het medelijden, het pijnlijke gezicht van extreme armoede in het Westen.” Hij concludeerde: “Extreme armoede is schokkend, maar ze mag er niet toe leiden dat we de hoop verliezen.”
Diepe bewondering in onszelf wakker houden,
omdat zij mensen zijn.
Blijven geloven dat zij er bovenop zullen komen…
Zeker weten dat het wonder gebeuren zal,
dat op de dagen van spanning, woede en geweld,
zullen volgen, steeds dichter op elkaar,
dagen van begrip, van samenzijn en genegenheid.
Zeker zijn daarvan,
omdat het mensen zijn,
dat is vechten tegen misère.
Geloven, alle ongeloof ten spijt,
dat dit waar is,
en dat zij hun mens-zijn zullen verwezenlijken (…)
geloven dat zij aan liefde hun deel zullen hebben,
met hun hart dat zo vaak teleurgesteld
gehoond, verworpen, vernederd en verraden is.
En zelfs — en waarom niet! —
zeker weten dat hun ziel
zal kunnen bidden,
dat is vechten tegen misère.”
Verscheurd zijn in hun verscheurdheid,
gewond in hun wonden,
gekwetst in hun gekwetst zijn (…),
hopend in hun hoop,
liefhebbend in hun liefde,
biddend in hun gebed,
teneinde het, met hen,
tegen hun ongeluk op te nemen,
het te verjagen, te vernietigen,
dat is vechten tegen misère.
Ver over eigen denken, intenties en verlangens heen,
de ware prijs van vrijheid en gerechtigheid betalen,
de prijs van mensenrecht en menselijk kunnen,
dat is de mensheid bezielen
met een alomvattende barmhartigheid.