ฉันหาเลี้ยงชีวิตมาตั้งแต่อายุ 4 ขวบ
เมื่ออายุได้ 4 ขวบ ฉันก็ได้เริ่มหาเลี้ยงชีวิตด้วยการร่วมพิธีทางศาสนา เป็นอาชีพ เพราะมันทำให้ฉันได้กินเต็มอิ่ม ทุกเช้าหลังพิธีสวด เราได้รับกาแฟใส่นมหนึ่งถ้วย พร้อมขนมปัง และนอกจากนั้นเรายังได้รับเงิน สองสามเพ็นนีทุก ๆ สัปดาห์
ฉันพบที่ทำมาหากินจากความเมตตาของแม่ชีออกุสตีน ท่านได้สังเกตเห็นฉันและพี่ชายนำ แพะตัวเดียวของเราไปเล็มหญ้าทุก ๆ วัน เพื่อจะได้นมมาให้น้องสาวคนเล็กของเรา แม่ชีออกุสตีนเกิดสนใจเราและเป็นห่วงสุขภาพน้องสาวคนเล็ก และแม่ของเรา ท่านได้ให้ความสนิทสนมแก่เรา เพราะเราเป็นเด็กยากจน
แล้วนกของพวกเราก็ต้องตายไป
ฉันจำวัยเด็กได้ดี เราพบนกตัวหนึ่งบาดเจ็บอยู่ข้างถนน เราเก็บมันมาเลี้ยงใส่ไว้ในกรงที่บ้าน ให้ข้าวและน้ำแก่มัน เราดูแลพยาบาลมันด้วย เรารักมันมาก แม่ก็รักมัน เพราะมันร้องเพลงได้ด้วย
ต่อมาความลำเค็ญอย่างหนักได้เกิดขึ้นกับเรา เมื่อพ่อไม่เขียนจดหมายมาอีก เราไม่มีเงินเลย เราตกอยู่ในความเดือดร้อนแสนสาหัส เราร้องไห้ แม่ของเราก็ร้องไห้ พวกเราตัวเล็ก ๆ ไม่เข้าใจ และเราก็ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรแม่ได้ ฉันถึงกับไปขโมยดอกไม้มาให้แม่ เพื่อให้แม่สดชื่น ฉันเคยหยิบเงินจากคนขายเนื้อไปซื้อของให้แม่ แต่แม่ก็ยังจมอยู่ในความทุกข์
วันหนึ่งเมื่อสถานการณ์ดีขึ้น แสงอาทิตย์ได้ส่องสว่างขึ้นอีกหน เราก็นึกถึงนกและเสียงเพลงที่เงียบหายไป มันตายไปแล้ว ในช่วงเวลาทุกข์ยากของเรา เราลืมมันเสียสนิท
นี่แหละคือทุกข์ ทุกข์ที่ทำให้เราไม่แน่ใจว่า จะปกป้องสิ่งที่เรารักได้
แม่สอนให้เราภูมิใจในตัวเอง
ครั้งหนึ่งภายใต้สถานการณ์อันเลวร้าย มีคนแนะนำแม่ให้ส่งฉันไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซึ่งฉันอาจได้วิชาชีพ อาจเป็นด้วยว่าเขาต้องการให้ฉันไปให้พ้นเพราะความเหลือขอของฉัน ที่เคยไปขโมยลูกสาลี่ของชาวบ้าน ฉันทำทุกอย่างที่เธอไม่คิดว่าจะทำได้ ฉันยังจำได้ดี ในวันที่ฉันถือปืนเด็กเล่นเข้าไปในร้านกาแฟ มุมถนน ที่ขายยาสูบและบุหรี่ ฉันตะโกนเสียงดัง “ยกมือขึ้น” และฉันก็กวาดเอาเงินบนโต๊ะไป ฉันเป็นเด็กที่เลวที่สุด ในหมู่บ้าน
ถ้าฉันเป็นเด็กในสังคมทุกวันนี้ ฉันคงต้องถูกส่งเข้าโรงเรียนดัดสันดาน ถึงกระนั้นชาวบ้านก็เอือมระอาในความประพฤติของฉัน และเป็นที่หนักอกหนักใจของแม่ แม่กลัวว่าจะเป็นการเสื่อมเสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูล มีผู้เสนอให้ส่งฉันเข้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ โอเติย และทุกคนก็เห็นด้วย แต่แล้วในคืนก่อนกำหนดที่ฉันจะต้องจากไป แม่บอกว่า “ไม่ เธอไม่ใช่เด็กกำพร้า เธอมีแม่”
เป็นเพราะแม่นี่เอง ที่ทำให้ฉันได้คลุกคลี อยู่กับครอบครัวที่ยากจนทั้งหลายพ่อจากไปแล้ว แม่ก็ต้องพึ่งตัวเอง และต้องเลี้ยงลูกอีก 4 คน ขอบคุณแม่ที่ทำให้เรายังมีความสุข บางครั้งที่เราถูกเหยียดหยาม แม่ก็มีวิธีปลอบประโลมเรา และต้องขอบคุณแม่ที่ทำให้เรายังมีหน้ามีตาในหมู่บ้าน ชาวบ้านเรียกพวกเราก็ “กีกีส” ตามชื่อสกุลของเรา
แม่ได้รับความเอื้อเฟื้อเสมอ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เพราะว่าแม้จะยากจนแม่ก็ยังคงความเป็นหญิงที่มีเกียรติ และมีความภาคภูมิ แม่สอนให้เราภูมิใจ เมื่อใครไม่นับถือพวกเรา แม่จะบอกว่า “ไม่ ฉันยอมไม่ได้” แม่ทำให้ชาวบ้านรับนับถือพวกเรา