Historia najuboższych przekazywana jest tylko wtedy, kiedy wkracza w życie osób nie doświadczających ubóstwa. Są to głównie momenty takie jak zarazy, wielkie katastrofy naturalne albo gdy najubożsi uważani są za zagrożenie dla bogatych z powodu stosowanej przez nich przemocy czy też buntu społecznego. Poza tymi wydarzeniami jej ślady widnieją tylko w archiwach organizacji pomocowych, placówek leczniczych, sądów oraz policji. A jednak osoby najuboższe chcą innej pamięci. Chcą móc odwołać się do swojej własnej historii, do swoich przeżyć, do tego, jak pokonały przeszkody, do świadectwa poprzednich pokoleń rodzin, które przekazały swoją determinację oraz odwagę. Mówią o dzielnicy nędzy, z której się wywodzą jak o utraconym raju po to, abyśmy docenili ich odwagę. Wiedzą, że ich zbiorowa tożsamość nie wynika z tego, że ich przeszłość była trudna, ale z tego że ich determinacja i opór pozwoliły im przetrwać.
Niestety, pamięć zbiorowa osób najuboższych pozostaje oddzielona od pamięci zbiorowej, gdyż reszta społeczeństwa dostrzega tylko porażki i upokorzenia. Gdyby historia oporu poprzednich pokoleń była lepiej opowiedziana i widziany był jej związek z historią ogólną, to nie byłaby narzucana wersja, która sprawia, że najuboższym trudno wziąć przyszłość w swoje ręce. Odzyskanie własnej historii może umożliwić najuboższym wyrazić ich nadzieje, nie narażając ich przy tym na śmieszność.
Jednocześnie wiedza o teraźniejszych powodzeniach uwiarygodni opór biednych wobec niesprawiedliwości, jakich doznają. Takie samo podejście jest ważne, gdyż najubożsi chcą utrwalić najważniejsze wydarzenia dla historii wykorzenienia nędzy. Ta wiedza daje najuboższym rolę równorzędnych partnerów, „ekspertów życia”, którzy doświadczyli niszczycielskiej siły nędzy.
Zadają najważniejsze pytania na temat swojej sytuacji i mogą też mieć odpowiedzi. Nie dlatego, że mają większą zdolność do analizy, ale dlatego że to oni stawiają czoło rzeczywistości społecznej, na którą nie mają zgody oraz dzień po dniu starają się ją zmienić.
Starania, jakie podejmujemy, aby wydobyć na światło dzienne tę wiedzę, już same w sobie oznaczają zmianę zachowań, które mogą wykluczać oraz innego sposobu zapraszania osób najuboższych do udziału w życiu społecznym.